De aule Pikke

Nom Dionüüs, däm fiesen Schickanierer, schleek

Dieter, dat Metz onger de Joppe:

Enn hannt geschlonn de Strootenbande,

„ Wat wolls emet däm Metz? Sei!“

Kallten enn ahn dä gemiine Wüterich.

„Dat Dahl vam Uutnotzer es frie maken!“

Doföar schlonn eck deck ennet Krütz.“

„Eck sie“, seiten hä, föar et Sterven als parat

un schmeer deck kinn Honig um et Muul vöar et Lewen:

Als do meck de Gnad gewen wells,

mols drie Dage Tiet,

bess min Schwester es bestatt;

eck loot dä Kumpel deck als Pfand,

en kannse, loop eck fott, dä Hals tudeuen.“

Do grienten dä Börgermeester med kromme Gedanken

un seiten föar em, noh korter Tied:

„Dä drie Tag well eck deck gewen;

höar meck tu, wenn de röm senn, de Dage,

beför do wear do bess,

so mott hä föar deck sterven,

un dinne Strafe es als vergeeten.“

Do geng hä no sinnem Frönd: „Dä Olle seit,

datt eck et em Krütz krech un mot sterven

betaal minne Pikke.

Hä gävt meck drie Dag Tiet,

bes minn Schwester hät gehierod;

so bliev Do biem Ollen,

bes eck turäu senn un de Pikke betaal.“

Dä Kompel seiten nix mear un nom en em Ärm

un leef nom Ollen;

un Dieter geng loss.

Un beföar et am dredden Morgen wear anfeng tu rennen,

hadden hä sin Schwester bestatt,

leep wat den Been heargoven med dröckender Sääl,

domet hä fröh genoch wear do woar.

Do woar et wear am Plästern,

van Crounenberch, Ronsdorp un däm Dönberch leep dat Water

un de Beeke un de Wopper leepen över,

hä koom an Ufer geloopen med sinnem Stock,

do woard de Breu wechgereeten, en mien noh Vowenkel dohenn,

kapaftich med groatem Gedöns schlonn

dä Breu de Muuren eneen.

Hä leep alleen, en bötschken doof em Kopp anne Wopper:

hä konn nix senn, wo henn hä ook keekten

un tuerscht roopend, dann beddelnd.

Kinn Kahn koom van de angere Sitt,

dä en breiten op dä angere Sitt,

kinn Schiffer foahr tu em,

un de Wopper woard tum Meer.

Do feel hä hen und krieschten und woa am flehn,

dä Hangk no boven tum Overbörgermeester:

„Maak dat de Wopper wear user Wopper es!“

De Tied vergeng, ed woard Meddach,

de Sonn woar wear do, un wennse wear ongergeht,

kreet dä Kompel et em Krütz un mot sterven.

Do feng et wear aan tu plästern, de Wopper leef wear voll,

eene Welle koom noh de näckste,

en Stongk noh de angeren vergeng,

do word hä motich, kinn Angt meahr,

hä schmitt seck en dat Water rinn

un fäng an tu schwemmen,

enne Wopper, un dä Bürgermeester woar god drop.

Dieter koom anner Ufer un leep gliek widder

un dankten däm reddenden Overbörgermeester;

do feel dä klauenden Jonges vam Rott

ut däm düsteren Busch

dän Wech tumakend un deiten an Mord

un verheelen em tu loopen

med decke Prängel erhoven.

„Wat wuoltt Gött?“ reep hä, gries en de Moppe,

eck häv bloas minn Leven,

dat mot eck däm Ollen geven!“

Un nämt däm eenen dä Prängel gliek:

„ Föar min Frönd geseit, do meck nix!“

Un drie, med groatem Schwong

hauten hä öm, de angern leepen vaneen.

Un vam Hemmel schien med groater Hetze,

möd woar hä van dä Klopperei,

leed seck eraff op de Knee-

„ Oh häss do meck gnädich ut Spetzbovenshangd,

ut dä Wopper anne hillige Uferstroote,

un soll getz hongrich em Buck do leien,

un dä Frönd, dä leve, sall sterven!“

Un Oaren op! Do dröppt et geel hervöar,

nah beneen, wia ruuschendes Water,

un stell is hä, es am höaren;

un kiek, ut däm Steen, labernd, reit schnell,

sprengt hervöar en levende Quell,

un amüsiert böart hä es ronger

un zoppt seck Ärm un Been.

Un de Sonn kiekt es dörch de grönen Bläder

un molt op de naaten Wiesche

där Bööm groate Schatten:

un twei Obdachlose süt hä över de Stroote gonn,

well afhauen reit fix,

do höarten hä se kallen:

„ Getz wird hä innet Krütz geschlonn.“

Bang leep hä med schnellem Foot,

em grammten dä Sorgens Qualen;

Do feng et wear tu plästern aan

van wiet konn hä senn dat Rathuus van Barmen,

em koom en griesen Kittel als engegen,

vam Rathuus dä Huusmester,

hä kannten dä Dieter:

„Turäu!“ do kass dä Frönd nitt mie retten,

rett deck selver, dinn egen Leven!

Doot es hä, grad am sterven.

Gede Stongd hät hä geward,

gedeit, do kömms ad wear

sinn Seel gloubten do wärs pöngtlich,

ook wenn dä Olle em uutlachten

däten hä an deck glöven,“

„Es et tu spät, kann eck em nitt mie hölpen,

als Retter bie em sinn,

soa well eck als med em sterven.

Dä Olle sall seck nitt rühmen,

datt de Frönd däm Frönd nitt lött em Stich,

dä Olle sall twei Jonges en datt rütz nu houen

un sall glöven aan Leve und Fröndschaff!“

Un dä Rään hät opgehöart, do steit hä voar de Döör,

un süht dä Prängel föar dat schlonn in dat Krütz,

de Lütt all stonn herömm, hollen Muulaffen feil;

an nem Streck trecken dä Frönd als ropp,

do reep hä med loude Stemm:

„Meck, Häuer“, reep hä, „kasse de Lofft avdeuen!

Do sie eck, dä de Pikke hät“

Un de Lütt albeneen makten dat Muul op,

en de Ärm de Jonges seck krägen

un krieschten föar Lied un Fröud.

Do konnse kinnen senn, dä nitt am krieschen woar,

nom Ollen, nom Börgermeester breiten se de Wongdergeschecht;

dä föhlten seck aangedrewen,

brengd schnell de Jongens tu meck hear,

un kiekten se seck lang verwongert aan.

Drop seiten hä: „Et es önk geglöckt, eck sieh froh;

Gött hävt et geschafft, et is als so;

un de Treue, es kinn Gekall –

Jonges, nemmt meck ook as Frönd dotu:

Eck sieh, sied so leef, minne Bitte

van Önk nu de Dridde!“