10.03.2011manos
Mien Cru-embreg
Jeden Dach, dänn us HERRGOTT ku-emen li-et, sooten
su-emerdags morges aw halwer eighte twei Rentner op ner Parkbank. Dä Jöngere begrü-eßden dänn Äuleren mett: „Joo!!“ On därr Aul seiht dodropp: „Jo, jo!!“ Mi-e hatten sech die twei nie te vertellen. On su gong datt ü-ewer Joaren.
I-enes Dages frohden dä Jöngere dann dänn Aulen, op he wall noch jömmes mettbrengen düreft, dä wü-et secher gu-ed bie die twei passen. On dä Aul seiht dodropp: „Joo!“
Nächsten Morgen breiht’e dann dänn Dre-iden mett. On datt Spell geng wi-er mett, JO on JO,JO los.
Do deiht sech därr Nöüe, he sü-el wall gett tu därr Ongerhaulengk biedragen on seiht: “Jo,jo,jo.”
Bess Meddachs woar ett datt dann wi-er on ter gewonnden Tied mackgden sech die Drei op dänn Hi-emwech. Op halwem Wäch packgden dä Äulere dänn Jöngeren an därr Mau on seiht förr’en:
„Du, dänn Nöüen bruckste nitt mi-e mett te brängen – dä kallt mr gett völl.“
Weiter mit:
Et woaren enns eenige Dahler Jonges.
De eene woar en ganz Graotzügigen med Ideen. De twedde woar en Schliekefänger. Un dä dredde woar wat kleen un dusselig. Dä veerte woar ook en reiten Kääl, denn dä Schliekefänger, en reiten Cronenberger awwer bold ook uutnotzten und dann ruutekelten. Dä Schliekefänger awwer, dä schon en lange Tied em Dahl wonnten, hatten Heimweh, woar med seck un däm Dach nit tufreeden, sin Weit woar alle Nas lang krank, hä woar en Rente geschickt wooren, et leep nit wie fröher, de Decke feel em om Kopp, em fellten wat.
Do gow hä seck med dä angern Jonges tosamen. „Kommt Jonges, vie stonn tosamen, wie dont wat föar user Heimat“.
Rest unter http://168209.homepagemodules.de/t1799f25-Friedach-dae-Maechz.html
Netter Beitrag Herr Osper. Schön übersetzt.