Mien Cruembreg

Enn’em Café emm Dorpe soohten enn paar Fraulüd bie Koffe on Ku-eken tesaamen. Die wo-aren all su enn dämm Auler ömm die zi-ewentzech.  Alles brave Fraulüd uut Handwerker- on  Arbi-ederfamilligen.

On wie datt dann bie sunnem Koffeklatsch su gi-et, wu-eten emmer die du-er die Täng getrokken, die grad nitt dobie wo-aren.

Wie ett dann no ‚ner Tied su ganix mi-e gow, wo se hätten drü-ewer hä-ertrekken können, versouhten se sech geense-itech wiestemaaken, datt se wall van d’r Affstammengk her i-egentlech i-er uut’m dütschen Ki-eserhuus köhmen, on nitt uut ‚nem wengklegen Leienhues stammden. Datt geng su enn ganze Tied-langk henn on her. Op i-emol mei-elden sech datt Malchen te Woad.

„Nee“, seiht ett, „ ech wi-et warömm ech enn minnem Lewen emmer su gään Hü-etscher gedraagen hann. Schon äs Kengk emm Kengerwagen wo-aren ming Aulen droppbedeiht, datt ech u-ech emmer die schönsten on allerbesten Hü-etscher op dänn Kopp krääch.“

„ Ki-en Wonger“, mengden ett Tring dodropp, „ki-en Wonger, bie dämm Kopp.“,

Domett wo-ar dä Koffeklatsch am Engk on datt „Ki-eserhuus“ stoof uteri-en.